Είναι πολλά τα πετρέλαια, Μπαράκ

του Γιάννη Σιδέρη

Τη ρήση του Μίκη «Πάρτε γαλότσες, το  μέλλον φέρνει πολύ νερό» είχαμε ως τίτλο στις  19/11/2010, με αφορμή την σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Λισαβόνα, όπου υιοθετήθηκε το νέο στρατηγικό δόγμα της Συμμαχίας,  προκειμένου να ανταποκριθεί, λέει, « στις νέες προκλήσεις και απειλές κατά της ασφάλειας του ευρω-ατλαντικού χώρου». Γράφαμε τότε, μεταξύ άλλων: «Το  ΝΑΤΟ από αμυντική συμμαχία  τον καιρό του ψυχρού πολέμου  θα γίνει ο νέος παγκόσμιος μπάτσος καταστολής, που παρότι δοκίμασε τις δυνάμεις το στο Αφγανιστάν και έκαψε τα φτερά του, επανέρχεται ως πληγωμένος σκύλος να δαμάσει την παγκόσμια κοινότητα, να καταστείλει λαϊκές ελευθερίες, να αντιδράσει στη θέληση των λαών να χαράξουν από μόνοι τους μια άλλη πορεία…»

Η εσωτερική γλώσσα της συμμαχίας, όπως αναδεικνυόταν  από διαβαθμισμένα έγγραφα, αποδέχεται ότι ναι μεν δεν υφίσταται πλέον ο κίνδυνος συμβατικής επίθεσης μεγάλης κλίμακας , αλλά  εκρήγνυνται νέοι θύλακες  εσωτερικών κρίσεων όπου, μεταξύ άλλων  η κακή διακυβέρνηση τρίτων χωρών, η δημογραφική έκρηξη και η οικονομική δυσπραγία,   οι κοινωνικές, εθνικιστικές και θρησκευτικές αντιπαραθέσεις (σ.σ. η ύπαρξη ενός, ας πούμε, θεοκρατικού καθεστώτος όπου γης, ή ένας εμφύλιος, θα δικαιολογούν την επέμβαση τη Συμμαχίας)! 
Δηλαδή οι λαοί πλέον όταν εξεγείρονται κατά μισητών καθεστώτων, εναντίον αιμοσταγών δικτατόρων, εναντίον λαοπλάνων ηγετών ή προδοτικών κυβερνήσεων,  δεν θα έρχονται αντιμέτωποι με τις εσωτερικές στρατιωτικές και αστυνομικές καθεστωτικές δυνάμεις. Θα έχουν να αντιμετωπίσουν τις σιδηρόφρακτες στρατιές του ΝΑΤΟ, οι οποίες ευέλικτες  θα μπορούν αν ακροβολίζονται με όπλα υπερσύγχρονης, σχεδόν ρομποτικής, τεχνολογίας και να καταστέλλουν τις λαϊκές εξεγέρσεις. Το ίδιο θα αντιμετωπίζονται και καθεστωτικές δυνάμεις που δεν θα είναι αρεστές στους επικυρίαρχους του πλανήτη (λέγε με Κανταφι). 

Κατά σύμπτωση μόνο τρεις μήνες μετά, ο λαός της Λιβύης αγανακτισμένος  από την απάνθρωπη καταπίεση ενός  πρώην επαναστάτη  που υπέταξε ιδέες, λαό, χώρα, επανάσταση, συντρόφους, στην  εξυπηρέτηση της αυτάρεσκης  μεγαλομανίας του (χωρίς ο γράφων να ξεχνάει τα πρώτα χρόνια τα θετικά που πρόσφερε στον λαό του), άρχισαν τα όργανα: Η Λιβύη ξεσηκώθηκε  και οι δρόμοι γίνονται σφαγείο ( όσο και αν σοκάρει τις ανθρωπιστικές  μας ευαισθησίες,  πάντα οι δρόμοι στον Τρίτο Κόσμο γίνονταν σφαγεία..).

Οι εξεγερμένοι  της Λιβύης προέρχονται από διαφορετικές πολιτικοκοινωνικές τάξεις και ιδεολογικές σηματοδοτήσεις.  Στους δρόμους διασταυρώνονται με πάθος, πολεμούν και κραυγάζουν: νεωτερικοί φιλελεύθεροι σπουδαγμένοι στην εσπερία, παιδιά του twitter, του  face book και της παγκοσμιοποίησης,  νέοι με σύγχρονη δυτικής απόχρωσης άποψη για την κοινωνία, γόνοι παλιών ευνοημένων της βασιλικής νομενκλατούρας του βασιλιά Ιντρίς, που νοσταλγικά  ξέθαψαν από τα σεντούκια τις παλιές σημαίες  της βασιλικής Λιβύης (το είδαμε στα πλάνα),  θεοσεβούμενοι θρησκόληπτοι, ζηλωτές των μουλάδων, στρατευμένοι της  μουσουλμανικής αδελφότητας, και, ίσως, σκληροπυρηνικοί στρατευμένοι της Αλ Καιντα  .

Γραφει ο  Jean-Yves Moisseron,  αρχισυντάκτης της επιθεώρησης «Maghreb-Machrek»:  «Πάμπτωχη στη δεκαετία του '50, η Λιβύη είναι σήμερα η πλουσιότερη χώρα της Αφρικής. Χάρη στο πετρέλαιο, παιδεία, στέγη και υγεία προσφέρονται σχεδόν δωρεάν σε όλους. Οι Λίβυοι είναι μορφωμένοι. Η θέση των γυναικών είναι ζηλευτή, τόσο νομοθετικά όσο και στην πράξη, και η πολυγαμία απαγορεύεται. Η πρόσβαση στο ίντερνετ είναι περιορισμένη (…) Εχει αλλάξει επίσης η πρόσβαση στην πληροφορία: το Αλ Τζαζίρα, τα κινητά τηλέφωνα, τα κοινωνικά δίκτυα αποτελούν τα στοιχεία μιας ηλεκτρονικής επανάστασης που πραγματοποιείται στη Λιβύη. Μεγάλη αλλαγή τέλος αποτελεί και το δημογραφικό: οι νέοι σε ηλικία και αστοί ξεπερνούν το 80% του πληθυσμού»…

Θεωρείται  δεδομένο: Η άνοιξη της εξέγερσης, ακόμη και αν προς το παρόν κατασβεσθεί, λόγω της σφοδρότητας της φονικής επίθεσης των πραιτόρων του Καντάφι, μπήκε πλέον οριστικά στην ιστορική ατζέντα των νέων της Λιβύης. Εχει προοπτική. Ωστόσο, παρά τους ρομαντισμούς όσων  την τελευταία εβδομάδα  ανακάλυψαν τον  «τρελό σκύλο», όσων, μακριά νυχτωμένοι και άσχετοι, αρθρογραφούν από καθέδρας για το πάθος των νέων της Λιβύης «για ελευθερία», υπάρχουν και τα αρπακτικά που ακονίζου ν τα νύχια τους!:  Ανώτερος Eυρωπαίος αξιωματούχος (λέγε με Αλεν Ζυπέ) δήλωσε υπό καθεστώς ανωνυμίας χθες  ότι η Ε.Ε. δεν αποκλείει μια στρατιωτική επέμβαση για ανθρωπιστικούς λόγους στη Λιβύη (έτσι το λέμε τώρα), «Είναι μία πιθανότητα πάνω στην οποία εργαζόμαστε» δήλωσε ο εν λόγω αξιωματούχος.  Μετά, υπό καθεστώς επωνυμίας ο ίδιος  δήλωσε  ότι το καθεστώς της Λιβύης μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο με τη διεθνή δικαιοσύνη για την αιματηρή καταστολή των διαδηλώσεων!

Το κερασάκι ήρθε  από τον   Ο Γ. Γ. του ΝΑΤΟ  Ράσμουσεν, ο οποίος δήλωσε ότι «το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να επέμβει στη σύγκρουση στη Λιβύη, εκτός  αν βασίζεται σε εντολή των Ηνωμένων Εθνών» (σ.σ. ώπα!) Τι… δηλούν οι δηλώσεις;  Ότι βρισκόμαστε μπροστά στο φάσμα μιας ιστορικής απόφασης:  Να γίνει επέμβαση με εντολή του ΟΗΕ σε ένα  ανεξάρτητο κράτος για λόγους εσωτερικής τάξης!  Στην περίπτωση του Σαντάμ  υπήρχε τουλάχιστον η πραγματική δικαιολογία των χημικών κατά των κούρδων και η κατασκευασμένη  των πυρηνικών που …κατείχε. Υπήρχε επίσης η εισβολή του στο παρελθόν σε ανεξάρτητο κράτος, στο Κουβέιτ. Στο Αφγανιστάν υπήρξε ως αιτιολογία ο Μπιν Λάντεν και το έγκλημα στους  δίδυμους πύργους. Τη Γιουγκοσλαβία υπήρχε η κατακραυγή κατά της σφαγής των μουσουλμάνων από τον Μιλόσεβιτς. Εδώ δεν υπάρχει καμιά νομιμοποιητική δικαιολογία.  Υπάρχει η εσωτερική σύγκρουση  ενός λαού με την ηγεσία του και είναι θεσμικά απαγορευμένη οποιαδήποτε παρέμβαση όσο αίμα και αν στοιχήσει. Εκτός βέβαια αν συμβεί αυτό που πρόβλεψε ο Φιντέλ Κάστρο ( και αυτός αφορεσμένος, και από μας, δικτάτορας – αλλά οι  γερόλυκοι των  διεθνών πολιτικών παιγνίων έχουν γνώμη άξια προσοχής…) :  ότι οι ΗΠΑ δεν θα δίσταζαν να δώσουν εντολή στο ΝΑΤΟ να εισβάλει στη Λιβύη προκειμένου να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τα πετρελαϊκά αποθέματα της χώρας.

Σήμερα συνέρχεται έκτακτη συνέλευση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Γενεύη με αντικείμενο την Λιβύη. «Επιθυμούμε την εκδίωξη της Λιβύης από το Συμβούλιο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ»  δήλωσε ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Φίλιπ Κρόουλι (σ.σ. έτσι συνήθως στρώνεται το έδαφος)… Είναι πολλά τα πετρέλαια, Μπαράκ;

Πέραν των οιμωγών, όσων ανακάλυψαν  - ανθρωπιστικά-  την Λιβύη την τελευταία εβδομάδα, έχουμε δυο παρατηρήσεις: Πρώτη: Από τη μία πλευρά  έχουμε τον «παγκόσμιο πεζοναύτη» που διψάει για φτηνό πετρέλαιο και από την άλλη μια σχεδόν διαλυμένη Λιβύη, η οποία πλέον έγινε πανεύκολος στρατιωτικός στόχος (όχι ότι δεν ήταν, αλλά δεν υπήρχε η νομιμοποιητική βάση επέμβασης). Δεύτερη παρατήρηση:  Η Αριστερά της Ευρώπης και της Ελλάδας, ψάχνοντας διεθνείς αναφορές, ασχολήθηκε μόνο με τον …Τσάβες, και σε ανθρωπιστικό επίπεδο με την λαίλαπα (ναι, λαίλαπα!) των λαθρομεταναστών, τηρώντας, αφελή και υποτιμητική στάση έναντι παγκόσμιων γεγονότων, και, προσφάτως, έναντι των αράβων  - πως τολμούν άραγε να ξεσηκώνονται χωρίς την καθοδήγησή μας; 

ΥΓ: Μην ακούσω πάλι κουταμάρες ότι υποστηρίζω τον Καντάφι. Μακελάρη τον χαρακτήρισα στο προηγούμενο άρθρο. Τι περισσότερο να έλεγα. Απλώς δεν θα ρετουσάρουμε την ιστορία για χάρη των επιταγών των νέων καιρών…

protagon.gr