TO ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 13 ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ

ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 13 ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ [ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΠ'ΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ]

BRUSSELS:547482.2

DRAFT 02/03/12 2:54PM

13. ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΑΡΜΟΔΙΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

(1) Η παρούσα Σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωση που γεννάται σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Αγγλικό δίκαιο.

(2) Τα Μέρη υποχρεούνται να υπαγάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία ή εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου.

(3) Ο Όρος 13(2) εφαρμόζεται προς όφελος του ΕΤΧΣ. Κατά συνέπεια, τίποτε από όσα αναφέρονται στον όρο 13(2) δεν εμποδίζει το ΕΤΧΣ από το να εκκινήσει διαδικασίες αντιδικίας (οι"Διαδικασίες") στα δικαστήρια του Επωφελούμενου Κράτους Μέλους ή του εφαρμοστέου δικαίου της παρούσας Σύμβασης και το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος αποδέχεται αμετάκλητα την υπαγωγή στην αρμοδιότητα των ανωτέρω δικαστηρίων. Στο μέτρο που το επιτρέπει ο νόμος, το ΕΤΧΣ θα μπορεί να εκκινήσει παράλληλες Διαδικασίες σε περισσότερες από μια από τις ανωτέρω δικαιοδοσίες.

(4) Το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που αυτό δεν απαγορεύεται από αναγκαστικό νόμο.

YouPayYourCrisis.blogspot.com

Ανατολή ή Δύση; Βασανίζομαι... Tου Nίκου Γ. Ξυδάκη

Mια διχογνωμία διατρέχει τον νεότερο ελληνισμό τους δύο τελευταίους αιώνες, απ’ τον καιρό του Ξεσηκωμού του 1821 ώς τις μέρες μας. Ανατολή ή Δύση; Πίσω από το αδρό αυτό δίλημμα στοιχίζονται πολλά συμφέροντα, ιδεασμοί, προκαταλήψεις. Και φυσικά η διχοστασία δεν είναι γεωγραφική· είναι πολιτική, γεωστρατηγική, οικονομική, ταξική, πολιτιστική, πνευματική, ψυχοϊστορική. Στη διπολική αυτή σύγκρουση κατασταλάζει συχνά η αναζήτηση ταυτότητας, διαρκής, κοπιώδης, αγωνιώδης· με ένταση κυμαινόμενη από την αμπελοφιλοσοφία έως τη βαριά συλλογική νεύρωση, κάποτε με χαρακτήρες εμφύλιας σύρραξης· με ποιότητα κυμαινόμενη, από τα υψηλά επιτεύγματα της τέχνης έως την ανταλλαγή ύβρεων και αφορισμών.

Η σοβούσα κρίση δεν κλονίζει μόνο τα σαθρά θεμέλια της κλεπτοκρατούμενης οικονομίας, και του πολιτικού συστήματος που τη διευθύνει· ταυτοχρόνως συνταράσσει τη συλλογική ψυχή, ξυπνάει πρωτόγνωρους φόβους, φόβους ένδειας, μνήμες υποτέλειας και ταπείνωσης, αισθήματα αυτοϋποτίμησης, αγωνία ταυτότητας εντέλει. Οταν η επίσημη Γερμανία αμφισβητεί τη δυνατότητα της Ελλάδας να κυβερνήσει τον εαυτό της, όταν τα λαϊκά ταμπλόιντ του Βορρά περιγράφουν τους Ελληνες σαν τεμπέληδες πονηρούς και κλέφτες, όταν η τραγωδία ταυτίζεται με την παρούσα κατάσταση των Ελλήνων, τότε οι Ελληνες ευλόγως αναρωτιούνται σε ποια Ευρώπη ανήκουν, τι είναι Ευρωπαίος, και, εκτείνοντας τη βάσανο, τι είναι Ελληνας και ελληνισμός.

Από τη βάσανο στα βάσανα. Η ίδια η αναζήτηση ταυτότητας είναι βάσανο, που χαρακτηρίζει κυρίως τα μικρά έθνη, και περισσότερο λαούς με μακρά ιστορία, βαριά παράδοση, αλλά αδύναμη θέση στο παρόν. Χαρακτηρίζει τους Ιρλανδούς, που αναζήτησαν την κέλτικη ρίζα τους κι έφτιαξαν κράτος υπό τη βαριά σκιά του Αγγλοσάξονα γείτονα και δυνάστη. Χαρακτηρίζει τους Εβραίους, που ξανάπλασαν τη γλώσσα τους και έχτισαν κράτος στον 20ό αιώνα, υπό το βάρος περιπλανήσεων και διωγμών. Χαρακτηρίζει και άλλους ανάδελφους, ξεμοναχιασμένους σε γλώσσες και τόπους, σε άλλοτε άλλο βαθμό, λ.χ. τους Σέρβους ή τους Ούγγρους.
Ο Μίλαν Κούντερα, Τσέχος της καφκικής Πράγας αλλά και παραμυθάς όλης της Ευρώπης, το περιγράφει έτσι: «Τα μικρά έθνη δεν είναι έννοια ποσοτική· δηλώνουν μια κατάσταση, ένα πεπρωμένο· τα μικρά έθνη δεν γνωρίζουν την ευτυχή αίσθηση του να βρίσκονται εδώ από πάντα και για πάντα· [...] πάντοτε αντιμέτωπα με την αδαή αλαζονεία των μεγάλων, βλέπουν την ύπαρξή τους διαρκώς να απειλείται ή να αμφισβητείται· διότι η ύπαρξή τους είναι πρόβλημα» (P. Casanova, H παγκόσμια πολιτεία των γραμμάτων, εκδ. Πατάκη).

Την Ελλάδα το πεπρωμένο της την έφερε συχνά στο πεδίο όπου πάλευαν οι μεγάλοι. Ποδοπατήθηκε, χωρίς πάντα να φταίει, και χωρίς να μπορεί να το αποφύγει. Η γεωστρατηγική θέση της συχνά απέβαινε κατάρα, αυτή η θέση στο μεταίχμιο Ανατολής και Δύσης, Νότου και Βορρά. Η ίδια η γένεση του νεολληνικού κράτους συντελείται πάνω σε έναν μείζονα μετασχηματισμό: ενόσω η Δύση προβάλλει αιχμηρή και επιθετική πάνω στην τηκόμενη, υποχωρούσα Ανατολή.

Το υπερδανεισμένο Πρότυπον Βασίλειον καθρέφτιζε περισσότερο τις προσδοκίες των Προστάτιδων Δυνάμεων και λιγότερο τις αντικρουόμενες προσδοκίες του πολύμορφου ελευθερωμένου ελληνισμού. Η αμοιβαία καχυποψία ανάμεσα σε φραγκοφορεμένους και φουστανελάδες εγκαθιδρύεται από τις πρώτες στιγμές του αγώνα για ελευθερία και υπονομεύει την ίδια την ελευθερία. Ελλειψη αλληλοκατανόησης, σύγκρουση συμφερόντων, παραδόσεις που αφίστανται: από τη μια, η καταγωγή του μεσαιωνικού ελληνισμού, με γλωσσική και θρησκευτική ενότητα, από την άλλη, ο νεωτερικός εθνικισμός και ο διαφωτισμός, εντόπιοι διά μετακενώσεως.

Αγροτοποιμένες, οργανωμένοι σε οικογένειες και κοινότητες· αστοί και έμποροι οργανωμένοι σε συντεχνίες και εταιρείες. Ολοι μαζί συγκρότησαν έθνος· δίγλωσσο, δίβουλο, διχασμένο, που εντούτοις ενώνεται και εκδιπλώνεται συντιθέμενο σε ώρες ανάγκης, και σταδιακά μιλάει την ίδια γλώσσα, αφομοιώνει παλαιότατους Ελληνες πρόσφυγες της Ανατολής, και πλουτίζει απ’ αυτούς, συνθέτει τολμηρά έναν μοντέρνο εαυτό μες στον αιματηρό 20ό αιώνα. Κινούμενοι πάντα αμφίπλευρα: πρόσφυγες εξ Ανατολών, μετανάστες προς Δυσμάς. Μόνο στην 50ετία 1960–2010 παύει η μετανάστευση – αλλά φουντώνει η μετακένωση. Τώρα; Ο Τζέιμς Τζόις, προικίζει τον ήρωά του Στίβεν Δαίδαλο με τρία όπλα: τη σιωπή, την εξορία και την πονηριά. Τα όπλα και οι κατάρες του Οδυσσέα

http://www.kathimerini.gr/

Μεταπολίτευση : Το Θρίλερ της Ευτυχίας

  
του Ηλία Παππά

Η δικτατορία των συνταγματαρχών χάνει την εξουσία και τη θέση της παίρνει η Τρίτη Ελληνική δημοκρατία . Η Ελλάς αναμορφώνεται και είναι έτοιμη να καλπάσει στο βωμό του εξευρωπαϊσμού και προσπαθεί να αποκτήσει δυτικές δομές. Εκεί κάνουν την εμφάνισή τους  τα περίφημα μεταπολιτευτικά κόμματα που μετεξελίσσονται στα σημερινά  μέχρι πρώτιστα 2 μεγάλα κόμματα αλλά και άλλα μικρότερα . Καραμανλής - Παπανδρέου , δύο ονόματα που σημάδεψαν την ελληνική πολιτική βαθιά και άφησαν το στίγμα και τα χαρακτηριστικά τους σε αυτή . Ο Ανδρέας, γιος του μεγάλου Γεωργίου  ,του επονομαζόμενου και γέρου της δημοκρατίας από τα μέσα, μάχεται για την επιστροφή της δημοκρατίας στην Ελλάδα με την ίδρυση του ΠΑΚ και μετά την επιστροφή του στη χώρα με τη δημιουργία του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ιδρύεται πάνω σε μια εξαιρετικά φιλόδοξη προγραμματική διακήρυξη αυτή της 3ης του Σεπτέμβρη που αποτελούσε ένα κείμενο τουλάχιστο αιρετικό αν όχι αφοριστικό για τις φιλοδυτικού τύπου παγκόσμιες δομές κρατών. Από την άλλη ο ηγέτης της δεξιάς Κωνσταντίνος Καραμανλής επιστρέφει ως ο Μεσσίας που θα κάνει την Ελλάδα να σηκωθεί από τα συντρίμμια που της άφησε η κατάπτυστη  δικτατορία και θα την κάνει  μια χώρα ισχυρή και ευρωπαϊκή , ενταγμένη σε όλες τις δομές που αρμόζει να είναι ένα δυτικό κράτος. Εκεί αρχίζει όμως η μικρή μας ιστορία.. Τα δύο κόμματα και οι μετεξελίξεις τους προσπαθούν με κάθε τρόπο να κερδίσουν την εξουσία. Δημιουργούν ένα  σύστημα με επάλληλες πελατειακές δομές, και διογκώνουν το ελληνικό πελατειακό σύστημα , που είναι ένας καθοριστικός , αλλά όχι ο μόνος παράγοντας της σήψης του ελληνικού κράτους. Η μικρή πλην έντιμη  Ελλάς μετεξελίσσεται σε μία χώρα ιδανική , μια χώρα που κάνει τους πολίτες της όλο και πιο πλούσιους, όλο και πιο ευτυχισμένους μια εικόνας που θέλαμε να δείχνουμε προς τα έξω , που μόνο εμείς την πιστεύαμε. Τα κόμματα στο παρασκήνιο κάναν εξαίσια τη δουλειά τους εξυπηρετώντας τα συμφέροντα τους και κερδίζοντας την εναλλαγή στην εξουσία. Τα χρόνια περνάν οι κυβερνήσεις αλλάζουν, όμως οι πρωθυπουργοί έχουν τα ίδια επώνυμα! Μα πως γίνεται αυτό βρε παιδάκι μου, τόσο λαμπρά μυαλά βγάζουν αυτές οι οικογένειές ; Όχι, οικογενειοκρατία λέγεται βλάκα εαυτέ, είναι εκείνο το ωραίο που τα παιδιά διαδέχονται τους πατεράδες ή τους θείους απλά και μόνο επειδή βρέθηκαν να έχουν ίδιο επίθετο. Όμως πριν φτάσουμε στον Γιώργο και τον Κώστα τους νεότερους, πρέπει να αναφερθούμε στη στιγμή Κώστας Σημίτης. Φιλόδοξος, γνώστης και πάνω από όλα  εκσυγχρονιστής ! Έμοιαζε ο άνθρωπος που μπορούσε να δώσει στην Ελλάδα αυτή την αξιοκρατία που χρόνια επιζητούσε. Το 2002 η χώρα αφού έχει περάσει  ένα μεγάλο χρηματιστηριακό σκάνδαλο εισέρχεται στην νομισματική ένωση και θυσιάζει την  μικρή της δραχμή για το πανίσχυρο ευρώ. Η χώρα πλέει σε πελάγη ευτυχίας για αυτή την τόσο μεγάλη επιτυχία. Στις στιγμές δόξας που θα ακολουθήσουν είναι η διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων του 2004 , στο άκουσμα του "ευχαριστούμε Αθήνα , ευχαριστούμε Ελλάδα" κάθε Έλληνας νιώθει να πέρνουν πνοή  οι Καρυάτιδες και η Ελλάδα να ανακτά την αρχαία της αίγλη. Κάποιες άλλες επιτυχίες τα επόμενα χρόνια ήρθαν να αναπτερώσουν ακόμη περισσότερο το ηθικό των Ελλήνων . Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ και φυσικά το άκρον άωτον της ελληνικής ματαιοδοξίας τη Eurovision. Ο Έλληνας νιώθει πως πλέον έχει αποτινάξει  το προσονύμιο  του φτωχού συγγενή. Όμως ήρθε η ώρα του λογαριασμού, που όπως κάθε φορά που έχουμε φάει πολύ ήταν φουσκωμένος . Χρέη, ομόλογα, τόκοι μπαίνουν στο λεξιλόγιο των Ελλήνων αστραπιαία. Ο πρωθυπουργός Παπανδρέου εισάγει τη χώρα σ ένα μηχανισμό "σωτηρίας" που κάνουν ξανά για μας και το συμφέρον μας οι καλοί μας φίλοι Ευρωπαίοι, με το αζημίωτο φυσικά. Από τότε η χώρα παλεύει να επιζήσει μέσα στην περιοχή του ευρώ κηδεμονευόμενη από μία τρόικα. Η τύχη της χώρας   ακόμη αγνοείται σε οικονομικό επίπεδο, όμως έχει χρεοκοπήσει σε κοινωνικό επίπεδο. Οι πολίτες της εξαθλιώνονται και γίνονται σκλάβοι στο βωμό αυτού του υπέρτατου και άφθαρτου πράγματος που λέγεται αγορά. Η αγορά είναι σκληρή , δε συγχωρεί ούτε ανθρώπους αλλά ούτε και κράτη. Όμως το ίδιο σκληρή με την αγορά αναδεικνύεται και η Γερμανία που κάνει τον πάν να παραμείνει ισχυρό το ευρώ χωρίς καμία υποχώρηση και βγάζοντας τις ηγεμονικές τάσεις που τρέφει για την ένωση.

Η μεταπολίτευση είναι σίγουρο πως δεν έχει τελειώσει, όμως δε συμβαίνει το ίδιο και με τα μεταπολιτευτικά κόμματα που χάνουν ολοένα και περισσότερο δυναμική.  Πρέπει ως λαός να αναπτύξουμε μια νέα συνείδηση απαλλαγμένη από αγκυλώσεις του παρελθόντος, σύγχρονη και αξιοκρατική. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να αναμορφωθεί προς τη σωστή κατεύθυνση και να μάθει να κερδίζει εκλογική δύναμη με προτάσεις πολιτικής. Ουσιαστικά, είναι χρέος μας να ξανασυζητήσουμε τους όρους του συμβολαίου που ονομάζεται μεταπολίτευση, και να δημιουργήσουμε  μια νέα μεταπολίτευση πρωτίστως για το δικό μας καλό.

Το ύφος είναι καυστικό και πολλές από τις καταστάσεις έχουν συμβεί σε εμένα τον ίδιο και  έτσι περιγράφονται