Είναι ο νεοφιλελευθερισμός... ηλίθιε.

του Ηλία Παππά

1980. Ο νεοφιλελευθερισμός εδραιώνεται ως πολίτικο και οικονομικό σύστημα στη γηραιά Αλβιόνα με την Μάργκαρετ Θάτσερ και στην Αμερικανική ήπειρο με τον πρόεδρο Ρίγκαν. Ως μότο τους έχουν την απεμπλοκή του κράτους από οτιδήποτε μπορούσε να εμποδίσει την ανάπτυξη και ευημερία της οικονομίας. Προωθούν τεράστιες ιδιωτικοποιήσεις επηρεαζόμενοι από θεωρητικά μοντέλα των Friedman και Hayek.Στρατηγικοί τομείς για την ανάπτυξη ενός κράτους που μέχρι πρότινος δεν θεωρούνταν κομμάτια της αγοράς, αλλά συστατικά στοιχεία ανάπτυξης του κράτους παραδίδονται άνευ όρων κατατετμημένοι στους ιδιώτες για εκμετάλλευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι σιδηρόδρομοι στη Μεγάλη Βρετανία , οι οποίοι παρά τις έντονες αντιδράσεις ιδιωτικοποιούνται σε χιλιάδες επιχειρήσεις αναλαμβάνοντας ξεχωριστά κομμάτια η κάθε μία , όπως σταθμούς, την συντήρηση και τους συρμούς. Το πρώτο χρονικό διάστημα της ιδιωτικοποίησης συμβαίνουν πολλά ατυχήματα, εκ των οποίων αρκετά θανατηφόρα, εξαιτίας του μη συντονισμού μεταξύ των εταιριών και των ελλιπών μέτρων ασφαλείας. Ακόμη ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού της Καλιφόρνια που όταν συμβαίνει η απορρύθμιση στην αγορά ενέργειας και ιδιωτικοποιείται, οι τιμές του ρεύματος αυξάνονται ραγδαία , με τις ιδιωτικές εταιρίες να δημιουργούν εκβιαστικές διακοπές ηλεκτροδότησης για να αυξηθούν ακόμη περεταίρω οι τιμές. Τελικώς οι ίδιοι οι οπαδοί της απορρύθμισης μετατρέπονται στους πιο ένθερμους υποστηρικτές της επαναρύθμισης. 

 Στην Ελλάδα του σήμερα, παρατηρούμε ένα σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων δημοσίων εταιριών με πρόσχημα τη δινή οικονομική κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα. Επιχειρήσεις εκποιούνται σε τιμές πολύ χαμηλότερες από την πραγματική τους αξία. 

Όμως τι μπορεί αληθινά να είναι ιδιωτικό; Ιδιωτικό μπορεί να είναι ότι δεν είναι απαραίτητο για τη στοιχειώδη ανθρώπινη διαβίωση. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να διατηρεί στρατηγικούς τομείς του, όπως τα αγαθά εκείνα που ο ιδιώτης δεν θα τα πρόσφερε σε όλους τους πολίτες γιατί πολύ απλά κάποιοι από αυτούς δεν θα μπορούσαν να του επιφέρουν κέρδος. (π.χ μια ιδιωτική εταιρία τηλεπικοινωνιών δεν θα είχε λόγω να εγκαταστήσει σε ένα δύσβατο απομακρυσμένο χωριό τηλεφωνικές γραμμές γιατί θα ήταν γι αυτήν ασύμφορες). Τέτοιοι τομείς θα πρέπει να χαρακτηρίζονται ως δημόσια αγαθά και μεταξύ αυτών είναι σίγουρα η παιδεία, η υγεία, η ύδρευση και οι κρατικές υποδομές. Αυτοί οι τομείς πρέπει να είναι υπό την εποπτεία του κράτους για να μην παίζονται κερδοσκοπικά παιχνίδια σε βάρος των πολιτών και να διατηρείται ένα επίπεδο ποιότητας και ασφάλειας. Έτσι επιτρέπεται αυτοί οι τομείς να μην είναι πάντα κερδοφόροι και να επανεπενδύουν τα κέρδη τους σε έργα υποδομής μη λειτουργώντας σα μία κλασσική επιχείρηση.