Οι πρόσφυγες έχουν δικαιώματα (;)

Στην Ελλάδα, οι αιτούντες άσυλο και οι παράτυποι μετανάστες αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες και τίθενται αυτομάτως υπό κράτηση, χωρίς να εξετάζεται αν αυτό το μέτρο είναι αναγκαίο. Η κράτηση αιτούντων άσυλο και μεταναστών βάσει του παράτυπου καθεστώτος τους θα έπρεπε πάντα να αποτελεί έσχατο μέτρο και όχι αυτονόητο γεγονός. Πολλοί από αυτούς, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, αναγκάζονται να ζουν στον δρόμο χωρίς αρωγή. Η Διεθνής Αμνηστία ζητά να διασφαλιστεί η αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των ανθρώπων σε κίνηση.

Καθημερινά, άνθρωποι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, την κοινότητά τους και τη χώρα τους. Κάποιοι φεύγουν από φόβο για τη ζωή τους ή τη ζωή των οικείων τους. Άλλοι φεύγουν επειδή τους εξανάγκασαν η κοινωνική ή η οικονομική τους κατάσταση. Ένα από τα πιο σημαντικά δικαιώματα που είναι κοινό σε όλους τους πρόσφυγες, τους αιτούντες άσυλο, τους μετανάστες και σε αυτούς που εκτοπίζονται στο εσωτερικό της χώρας τους είναι το δικαίωμα στην ελευθερία από διακρίσεις και σε μια αξιοπρεπή ζωή.
Η Διεθνής Αμνηστία δεν χρησιμοποιεί τον όρο «λαθρομετανάστης», γιατί πιστεύει ότι ο όρος «λαθραίος» δεν είναι δόκιμος για έναν άνθρωπο.
Μάθετε περισσότερα στην ιστοσελίδα: www.amnesty.org.gr (Διεθνής Αμνηστία)

Όταν οι τράπεζες επιχειρούν να προβλέψουν επαναστάσεις...

Της Τζένης Κ.

Θεωρητικώς, η οικονομία βρίσκεται στον αντίποδα της μεταφυσικής. Οι οικονομολόγοι ωστόσο επιχειρούν αρκετά συχνά να… μελλοντολογήσουν. Κι όσο περισσότερα διπλώματα συνθέτουν την ταπετσαρία των τοίχων των σκητών τους, τόσο ακριβότερα κοστίζουν και πληρώνονται τελικά οι χρησμοί τους, (οι οποίοι ενίοτε υπακούνε σε κελεύσματα τάσεων, σχολών και συμφερόντων). Τέλος πάντων. Ανεξαρτήτως του τι μπορεί να πρεσβεύει κάθε Δόκτωρ της εν λόγω επιστήμης, ένα είναι το σίγουρο: ότι υπάρχουν αντικειμενικότατα κριτήρια βάσει των οποίων μπορεί κανείς να κάνει προβλέψεις περί των οικονομικών, κοινωνικών και άλλων μελλουμένων… μιας χώρας, μιας περιοχής, μιας ηπείρου, ενός πλανήτη και ούτω καθεξής… Συνυπολογίζοντας κάποιες παραμέτρους, όχι μόνο οι νομπελίστες αλλά και οι απλοί, καθημερινοί μάνατζερς του Τραπεζικού κλάδου… δύνανται να σχηματίσουν άποψη π.χ. για το πού πρόκειται να γίνει η επόμενη επανάσταση. Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της γαλλικής Figaro (2-3-2011) εξηγεί τις βασικές αρχές της τραπεζικής Μεταφυσικής ως εξής:«Μετρήστε τη φτώχεια, εκτιμήστε την ανάγκη ενός λαού για ελευθερία…. κι όχι μόνο… Ποικίλοι παράγοντες μελετώνται από τους ειδικούς, πριν γίνει μία απόπειρα πρόβλεψης περί του πού πρόκειται να εκδηλωθεί η επόμενη εξέγερση…».Και συνεχίζει…«Από την Τυνησία ως τη Λιβύη, από την Αίγυπτο ως το Μπαχρέιν, η Επανάσταση των Αραβικών Λαών ακολουθεί μια μαρτυρική πορεία. Μπορεί κανείς να εικάσει πού θα γίνει το επόμενο «μπαμ»; Οι οικονομολόγοι τείνουν να βρουν την απάντηση. Συνήθως προϋποτίθεται κάποιο διακύβευμα, όπως π.χ. η προοπτική αποκατάστασης της Δημοκρατίας ή η ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου ή άλλων πρώτων υλών στρατηγικής σημασίας.

Ο δείκτης της φτώχειας

Οι αυξήσεις των τιμών και η άνοδος του ποσοστού ανεργίας αποτέλεσαν παράγοντες κεφαλαιώδους σημασίας στην παγκόσμια εξεγερσιακή ιστορία. Την παρατήρηση αυτή την έκαναν σε ένα υπόμνημά τους με τίτλο «οι Άθλιοι», οι άνθρωποι της Σοσιετέ Ζενεράλ. Επινόησαν λοιπόν ένα δείκτη φτώχειας, ο οποίος τους προέκυψε από όσμωση του πληθωρισμού και της ανεργίας. Με βάση αυτή την ένδειξη ήρθαν πρώτες σε δυστυχία κάποιες χώρες της Μέσης Ανατολής, η Αίγυπτος και η Τυνησία…( Bingo!).Ωστόσο, από την εκτίμηση του ίδιου δείκτη και κάποιες περιφερειακές χώρες της ζώνης του Ευρώ, όπως η Ισπανία και η Ελλάδα (την ακούσατε την καμπάνα;) κινούνται εντός ενός φάσματος υψηλής επικινδυνότητας. Λέγεται γενικώς ότι η περίπτωση εκδήλωσης κοινωνικών αναταραχών ίσως να μην αφορά τελικά μόνο τις πολύ φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά και κάποιες ανεπτυγμένες χώρες, στις οποίες η αυστηρότητα…, η τραχύτητα με την οποία ασκείται η εξουσία συμβαδίζει με την αύξηση της ανεργίας… Σ’ αυτές τις χώρες, λένε οι ειδικοί της Σοσιετέ Ζενεράλ τα Συστήματα προσπαθούν να αμβλύνουν, με διάφορους τρόπους, το κοινωνικό σοκ. Τα καταφέρνουν όμως;

Η αντίσταση στην αλλαγή

Να αντιστρέψουμε τώρα την ερώτηση. Να μην ψάξουμε να βρούμε ποια θα είναι η πρώτη χώρα στην οποία θα χαθεί ο έλεγχος, αλλά -αντιθέτως- ποια είναι εκείνη που μπορεί να αντιπαρέλθει ευκολότερα τα επαναστατικά κύματα… Οι αναλυτές της Μέρριλ Λυντς εφηύραν στην κατεύθυνση αυτή το δείκτη ακύρωσης, ο οποίος εμπεριέχει 18 συστατικά -μεταξύ των οποίων- η ανταγωνιστικότητα, ο πληθωρισμός, το πολίτευμα, η φτώχεια, κλπ. Μ’ αυτή την προσέγγιση η ετυμηγορία των ειδικών υπήρξε το τελευταίο διάστημα αμετάκλητη. Μεταξύ των αραβικών χωρών, η Υεμένη, η Συρία και η Αλγερία ήταν και εξακολουθούν να είναι οι πιο επιρρεπείς στην Επανάσταση, ενώ το Κατάρ πληροί τις προϋποθέσεις για τη μεγαλύτερη δυνατή σταθερότητα…

Ωστόσο δεν υπάρχει μαγική συνταγή…

Παρά τη διαπίστωση ότι οι δείκτες τους «λειτουργούν», οι άνθρωποι των τραπεζών κρατάνε χαμηλούς τόνους και εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ασφαλής πρόβλεψη. Ούτε η Τυνησία και το Μπαχρέιν ούτε η Αίγυπτος ούτε καν η Λιβύη δεν υπήρξαν οι χείριστοι μαθητές των κατηγοριοποιήσεων με βάση την ποιότητα ζωής, τη φτώχεια ή τη διαφθορά. Αντιθέτως, το Μαρόκο και η Αλγερία (χώρες που έμειναν ήρεμες μέχρι σήμερα) φιγούραραν στην κορυφή των λιστών… Αυτό όμως που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις ήταν τελικά η ανεργία. Ο παράγοντας αυτός υπήρξε καταστροφικός για την Αίγυπτο και την Τυνησία.Τον άνεμο της αλλαγής πάντως, οι ειδικοί τον είχαν αισθανθεί. Ήδη από το Δεκέμβρη οι τραπεζίτες εξέφραζαν ανησυχίες για την Αίγυπτο. Λίγο αργότερα, τον Ιανουάριο, οι επενδυτές απέσυραν την εμπιστοσύνη τους από το Μπαχρέιν. Κάπως έτσι μειώθηκε και η πιστοληπτική του ικανότητα. Κι όλα αυτά πολύ πριν οι χώρες αυτές θρηνήσουν τους πρώτους νεκρούς τους…».Καμιά έγκαιρη πρόβλεψη και για πάρτη μας;;;;;;

topontiki

Ποιους απειλούν τα καλάσνικοφ;

Η δολοφονία των δύο νεαρών αστυνομικών στου Ρέντη απέδειξε για άλλη μια φορά ότι όλες οι ζωές δεν είναι ίδιες. Οι μόνοι που βγήκαν στους δρόμους ήταν οι συνάδελφοι τους ... που είχαν υπηρεσία. Αν οι νεαροί ήταν φίλαθλοι –μέλη κάποιας θύρας – θα είχαμε ολονύχτια μνημόσυνα. Αν ήταν φοιτητές σήμερα (και αύριο και μεθαύριο και για ένα μήνα…) δεν θα είχαμε πανεπιστήμια. Και αν ήταν ταμίες τραπεζών οι συνάδελφοι τους θα κατέβαζαν ρολά. 

Η δολοφονία όμως των δύο νεαρών (22 ο ένας – 23 ο άλλος) αντιμετωπίσθηκε από τους περισσότερους εξ ημών με όλη την τυπικότητα που επιβάλλουν οι ψυχρές μας σχέσεις με την αστυνομία. Θα ήθελα να είμαστε ειλικρινείς. Αν εξαιρέσεις την ακροδεξιά και ένα κομμάτι της δεξιάς, οι υπόλοιποι σε αυτή τη χώρα είμαστε αμήχανοι σε θέματα αστυνόμευσης – βίας - εγκληματικότητας. Ενδεικτικές είναι οι ανακοινώσεις των κομμάτων της αριστεράς όταν ηχούν τα καλάσνικοφ. Δεν θέλω να κάνω ιστορική αναδρομή, άλλωστε όλοι ξέρουμε γιατί μιλώ. Η στάση όμως αυτή της επίσημης αριστεράς είναι λάθος. Η αύξηση της βίας στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι από τα πρώτα θέματα στην ατζέντα της Αλέκας και του Τσίπρα. Τα «πρώτα θύματα» άλλωστε είναι ο «απλός λαός» (οι ψηφοφόροι τους για να το θέσω χυδαία). Όσο πιο «δυτικά» πας τόσο ποιο φοβισμένοι είναι οι άνθρωποι. Άλλωστε οι πλούσιοι έχουν τον τρόπο τους απέναντι και στο έγκλημα (από σπίτια οχυρά μέχρι ιδιωτικούς φρουρούς και θωρακισμένα αυτοκίνητα).

Το σαββατοκύριακο ήμουν σε μια περιοχή της Ελλάδας που βυθίζεται σιγά σιγά σε εγκληματικότητα τύπου Ομόνοιας, Σοφοκλέους, Ζεφυρίου, πλατεία Βάθης. Αυτός που φώναζε πιο δυνατά ήταν ένας παλαίμαχος της Εθνικής Αντίστασης. Τα κόκκινα τρόπαια στους τοίχους (θα τα δείτε και στους «Πρωταγωνιστές» σε μερικές μέρες) δεν τον εμπόδισαν να φωνάζει εναντίον των μεταναστών, εναντίον των «μαύρων» εναντίον τέλος πάντων όλων αυτών που έφεραν (ή νομίζει ότι έφεραν) την εγκληματικότητα στη γειτονιά του. Τα ίδια και τα νεαρά κορίτσια της περιοχής. Που τους αρέσει ο Τσίπρας δεν θέλουν όμως να στερηθούν τις νυχτερινές τους βόλτες και ζητούν «αστυνομία παντού».

Οι «κακοί» (από τους τσαντάκηδες και τους ληστές μέχρι τους μπαχαλάκηδες και τους ενόπλους πιστολέρο) βυθίζουν την κοινωνία στο φόβο. Και όσο πιο πολύ φοβάται κανείς τόσο πιο συντηρητικός γίνεται. Όταν πυροβολούν δίπλα σου δεν ζητάς περισσότερα δικαιώματα, ζητάς περισσότερους αστυνομικούς, περισσότερους περιορισμούς, περισσότερες φυλακές. Έχει συμβεί στην Ευρώπη, στην Λατινική Αμερική, στις ΗΠΑ, παντού. Και όσο πιο σύντομα το καταλάβουμε τόσο μικρότερο ποσοστό θα πάρουν οι ακραίοι στις επόμενες εκλογές.

protagon.gr

68 χρόνια χωρίς τον Κωστή Παλαμά

Με τους στίχους του Άγγελου Σικελιανού από το Ηχήστε οι σάλπιγγες «μιλούσε» όλη η Ελλάδα, που όρθια μέσα στο μαύρο σκοτάδι της Κατοχής, γονάτιζε μπροστά στον ποιητή της, Κωστή Παλαμά, στις 27 Φεβρουαρίου 1943.Ο Κωστής Παλαμάς κυριάρχησε σε όλες τις εκδηλώσεις της πνευματικής ζωής της Ελλάδας για πάνω από πενήντα χρόνια και με την ρομφαία της ποίησής του ξεκαθάρισε με όλα τα σάπια και νεκρά και όπλισε τον λαό με ζωντανά ιδανικά έχοντας ο ίδιος κατανοήσει πρώτα από όλα πως ο κόσμος δεν μένει στάσιμος, αλλά προχωρά από το παλιό στο νέο το οποίο όμως επικρατεί μετά από συνειδητό αγώνα.Γεννημένος στις 13 Ιανουαρίου 1859 στην Πάτρα και με καταγωγή από το Μεσολόγγι, ο Κωστής Παλαμάς έμεινε ορφανός και από τους δύο του γονείς σε ηλικία επτά ετών και μεγάλωσε με τον θείο του Δημήτρη Παλαμά στο Μεσολόγγι.Το 1868, ο 9χρονος Κωστής Παλαμάς γράφει το πρώτο του ποίημα, ενώ το 1871 καταφέρνει να λύσει ένα γρίφο που είχε δημοσιευθεί σε ένα περιοδικό και έτσι βλέπει το όνομα του τυπωμένο σε Αθηναϊκό περιοδικό.Εκείνο που άλλαξε την αντίληψη του για την ποίηση ήταν τα γεγονότα που συνέβησαν στην Ελλάδα από το 1894 και μετά με πρώτο το «Η Ελλάς κύριο χρεοκόπησε» που αναφώνησε μέσα στην Βουλή ο Χαρίλαος Τρικούπης και δεύτερο τον πόλεμο του 1897.20 τόμοι ποιητικά έργα, και άλλοι τόσοι πεζά αποτελούν τον πνευματικό θησαυρό που κληροδότησε στην ελληνική γλώσσα και την ελληνική κοινωνία ο Κωστής Παλαμάς. Τα Απαντά του επιμελήθηκε ο Γιώργος Κατσίμπαλης και ο Ανδρέας Καραντώνης, ενώ το 1937 ο γιός του ποιητή Λέανδρος επιμελήθηκε μια πρώτη εξάτομη έκδοση των Απάντων του.
epirusgate.blogspot.com

Μνημονίου συνέχεια......

Το παρουσίασε στις 24/02 σε συνέντευξη τύπου ο Υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου.

Πατήστε εδώ για να το διαβάσετε
http://news.in.gr/files/1/2011/MNIMOGreek.pdf

Η εποχή που δεν αγαπά τους δικτάτορες

Του Ανδρέα Μπελιμπασάκη.

Τι διαφορετικό τέλος μπορεί να έχει ένας δικτάτορας που διατάζει την πολεμική αεροπορία  να βάλει κατά άμαχων διαδηλωτών;  Όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι ο Μουαμάρ Καντάφι θα είναι ο τρίτος δικτάτορας της Αφρικής που θα αποχαιρετήσει την εξουσία σε λίγες εβδομάδες,  ακολουθώντας αυτή την πρωτοφανή και απρόβλεπτη  λαϊκή εξέγερση που κινείται  με ένα παράξενο σπειροειδή τρόπο και συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της.  Μετά από μια εβδομάδα διαδηλώσεων στους δρόμους, η Λιβύη η χώρα του πετρελαίου, της  Σαχάρας και του υποτιθέμενου τριτοκοσμικού σοσιαλισμού (Λαϊκή  Τζαμαχιρία!) φαίνεται έτοιμη να θέσει τέρμα στην απόλυτη και πολλές φορές παράλογη εξουσία, του συνταγματάρχη Καντάφι που χρονολογείται από το 1969, όταν έγινε πρόεδρος με ένα κλασικό πραξικόπημα αφρικανικού τύπου.

Η ταχύτητα με την οποία οι διαδηλώσεις - μέχρι πρότινος φοβισμένων ανθρώπων - μετατρέπονται σε οργισμένες εξεγέρσεις,  προσφέρει ένα πολύπλευρο πλαίσιο ιδεολογικών αναζητήσεων που μέχρι τώρα κανείς δεν είχε προβλέψει.

Πρόκειται περί ενός κινήματος με διαφορετικές πολιτικές , κοινωνικές και θρησκευτικές αφετηρίες .  Ένα κίνημα που διαθέτει επίσης διαφορετικές «ταχύτητες». Όταν ο πρόεδρος της Τυνησίας Μπεν Άλι στα μέσα Ιανουαρίου ανακοίνωσε την παραίτηση του η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών αγνόησε την δυναμική της εξέγερσης, κάνοντας λόγο για ένα «τοπικό φαινόμενο».

Η περίπτωση της Αιγύπτου με την δυναμική των εξεγερμένων Αιγυπτίων αλλά και των ώριμων αιτημάτων που έθεσαν, άφησε άφωνη την διεθνή κοινότητα προκαλώντας πανικό στα παγκόσμια πολιτικά και οικονομικά think tanks.  Που όχι μόνο δεν μπόρεσαν να προβλέψουν μια τέτοια εξέλιξη, αλλά δεν μπορούν και να κατανοήσουν ιδεολογικά  που οδηγούν αυτές οι «σπειροειδής»εξεγέρσεις και το κυριότερο,  σε ποια γεωγραφικά πλάτη θα σταματήσουν.

Βρισκόμαστε εμφανέστατα μπροστά στις πρώτες πραγματικές επαναστάσεις του 21^ου αιώνα, που αξιοποίησαν και ανέδειξαν με ένα συγκλονιστικό τρόπο την ψηφιακή εποχή που ζούμε, αλλά ελάχιστα έχουμε κατανοήσει. Το Twitter, το Facebook, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές τα κινητά τηλέφωνα, «διαλύουν» τα σύνορα με ένα πρωτοφανή τρόπο που δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί από οποιαδήποτε εξουσία. Η πληροφορία καταφθάνει πλέον με την ίδια ταχύτητα στον Αμερικανό, τον δυτικοευρωπαίο αλλά και στον κάτοικο της υποσαχάριας Αφρικής και της κεντρικής Ασίας.

 Αρκεί κανείς να δει τον σαστισμένο -εάν όχι τρομοκρατημένο- τρόπο που αντιμετωπίζουν πολλές  χώρες τις εξεγέρσεις στη Μέση ανατολή. Από την ημι-δημοκρατική  και "light μουσουλμανική" Τουρκία μέχρι  το Ισραήλ  και την Κίνα. Ποιος μπορεί να διαβεβαιώσει πλέον ότι οι εικόνες τηςΤαχρίρ ή της πράσινης πλατείας στη Τρίπολη δεν συγκινούν και δεν προετοιμάζουν τα εξαθλιωμένα πλήθη στο Βιετνάμ, την Καμπότζη ή ακόμη και στα βάθη της Κίνας;

Δεν προσποιούμε ότι γνωρίζω την εξέλιξη που θα έχουν οι εξεγέρσεις στη Μέση ανατολή ή οπουδήποτε αλλού. Οι κοινωνικές και θρησκευτικές διαστάσεις των αιτημάτων των εξεγερμένων  σε κάθε χώρα, κάποιες φορές είναι χαώδεις. Μπορούμε όμως με βεβαιότητα να καλωσορίσουμε την νέα εποχή που γεννιέται και δεν  θα μοιάζει με καμιά άλλη από αυτές που γνωρίσαμε

Πρωτιά των Ελλήνων στην απαισιοδοξία

Υψηλά ποσοστά απαισιοδοξίας, αρνητικής προδιάθεσης και χαμηλής αξιοπιστίας σε εθνικούς και διεθνείς θεσμούς καταγράφουν οι Έλληνες σε έρευνα του Ευρωβαρομέτρου. Χαμηλή εμπιστοσύνη αποδίδουμε στην Ε.Ε. (ακολουθώντας τους Βρετανούς!), μολονότι γενικά θεωρούμε ότι είναι ένας διεθνής οργανισμός που προσφέρει ασφάλεια.Αναλυτικότερα, οι Έλληνες κατέχουμε την πρώτη θέση σε όσους δηλώνουν δυσαρεστημένοι "από την οικονομική κατάσταση στη χώρα τους", αλλά επίσης από "την προσωπική τους επαγγελματική κατάσταση", σε όσους προβλέπουν "επιδείνωση" τόσο της εργασιακής όσο και της οικονομικής κατάστασης στη χώρα τους, σε όσους πιστεύουν ότι στην "αγορά εργασίας τα χειρότερα έπονται", σε όσους δηλώνουν πως "δεν εμπιστεύονται τα πολιτικά κόμματα" της χώρας τους, σε όσους εκφράζουν "καχυποψία" για τον θεσμό των Ηνωμένων Εθνών, σε όσους θεωρούν πως "η Ε.Ε. οδεύει προς τη λάθος κατεύθυνση".

Σε ό,τι αφορά στο ευρώ, οι έλληνες υποστηρίζουμε την ΟΝΕ και το ενιαίο νόμισμα (κατά 64% με κοινό μέσο όρο 58%), ενώ τελικά προσβλέπουμε στην Ε.Ε. για να σωθούμε από την οικονομική κρίση - οι Έλληνες προσδοκούμε τη σωτηρία μας από την Ε.Ε. (37%), από την ελληνική κυβέρνηση (17%), το G20 (10%), το ΔΝΤ (7%) και τις ΗΠΑ (4%).Οι Έλληνες εκφράζουμε τη δυσπιστία μας κατά σειρά: Για τα πολιτικά κόμματα (93%), τις μεγάλες επιχειρήσεις (79%), την τηλεόραση (78%), την εθνική κυβέρνηση (76%), τον ΟΗΕ (74%), την εθνική Βουλή (73%), τον Τύπο (71%), τα εργατικά σωματεία (65%), το ραδιόφωνο (61%), την ΕΕ (60%), τα εκκλησιαστικά ιδρύματα (58%), τη δικαιοσύνη (56%) και το Διαδίκτυο (41%).